Ukryta przestrzen za strzepem zaslony, wzmaga moje mysli biegnace ku dziecinstwie.
Rozmazane twarze ludzkie,tworza swoista calosc natury, jednego umyslu.
Pozbieralam oczy placzace i serca dusz zranionych,by stworzyc na nowo Obraz Czlowieka.
Zamykam sie w myslach,odbiegam od Czasu,gdy po raz pierwszy poczulam Milosc...
I tworze dalej dramaty zyciowe,i czuje, i mysle,i nie wiem kim jestem.
Aleja zwatpienia docieram do Boga,by skryc sie na chwile w promieniach spokoju.
Kolysze nadzieje w bezwietrznym pustkowiu, usilnie ja chroniac przed zgubnym podmuchem.
Zebrajac o wiare,nie cierpiac litosci,krzykiem odnajduje rozmazane wspomnienia.
Wyciagam reke proszac o Sens, nie wiedzac przy tym, ze...
wszyscy jestesmy Zebrakami ....


The hidden space behind the last piece of the curtin strengthens my thoughts running to my childhood
Unseen clearly people's faces create the spesific wholness of the nature and one mind
I've collected crying eyes and hearts of the hurt souls to paint the picture of a new man
I'm locked in my thoughts and I'm fleeding from the time I felt love for the first time
I keep going on the way of life of failures. I think, I feel and I still don't who I am.
Through the alley of doubtness I reach the God to hide away at least for a moment in the rays of calmness.
I caradle my hope in the windless empty space doing my best to protect it from the sudden blow.
Begging for faith, hating sympathy I find my blurred memories by shout
I beg for the sense not knowing
that we ALL are beggers....